Dit voorjaar werd ik naar aanleiding van mijn blog over de weerbare democratie door Eric de Blok gewezen op de zesdelige serie Can’t Get You Out of My Head van de Britse documentaire-maker Adam Curtis. Over geld, macht, liefde, imperia, revolutie, complotdenken en artificiële intelligentie. Volgens eigen zeggen een emotionele geschiedenis van de wereld, volgens anderen een ambitieuze poging om de wanorde van het heden te verklaren:
De centrale gedachte achter de serie – en een tegengif tegen doemdenken – verschijnt meteen al aan het begin. Het is een citaat van de vorig jaar overleden antropoloog en activist David Graeber: “De ultieme verborgen waarheid van de wereld is dat wij ‘m maken. En net zo makkelijk anders kunnen maken.” Met andere woorden: de wereld is zoals wij willen dat die is. Niks ligt vast, als we tenminste in actie komen. De centrale focus van de serie is macht. Hoe en wat beweegt de heersende macht en hoe vormt die onze wereld? En hoe kun je daar iets aan veranderen?
Curtis spint allerlei draden in een web, schiet dan van de ene naar de andere draad, maar komt ook herhaaldelijk terug op bepaalde punten vanuit net een andere invalshoek. Zo raken al die draden uiteindelijk met elkaar verbonden. Je hoeft het niet met elke draad eens te zijn, om uiteindelijk toch een stevig web van ideeën te zien aldus Ronald Rovers in zijn recensie voor de filmkrant.
Kijken: Can’t Get You Out of My Head
