Nog geen idee hoe ik het precies ga vormgeven, maar begin dit jaar heb ik de keuze genomen om me de komende jaren steeds meer te gaan richten op het onderwijs. En dan met name het post-HBO en post-academische onderwijs dat zich richt op leven lang leren van professionals. Het aandachtsgebied blijft de impact van digitalisering op mens en maatschappij. Een onderwerp dat me mateloos fascineert en waar ik met name buiten mijn eigen vakgebied steeds meer uitdagingen zie. Hoe houden we de technologische ontwikkelingen bij? Hoe maken we keuzes wat wel en niet van belang is voor ons werk en leven? Hoe blijf ik uberhaupt aan het werk in een wereld waarin vaste zekerheden verdwijnen en waarin we straks allemaal 100 jaar worden en er geen pensioenleeftijd meer bestaat? De boeken van Nassim Taleb en Lynda Gratton geven mij daarin richting. Met de uitwerking daarvan ga ik de komende jaren aan de slag.

Gisteren een aardig artikel in de Volkskrant van Jolan Douwes over hoe we langer energiek en betrokken blijven. In het artikel wordt oa verwezen naar het werk van Lynda Gratton. Ik was één van de geinterviewden voor dit artikel.

En je doet natuurlijk pas echt mee als de dag er na een ingezonden brief volgt van iemand die het er helemaal niet mee eens is:

Jammer dat Konnie Crielaard het stuk niet echt goed heeft gelezen want ik begin juist met een voorbeeld hoe het ook kan. Uiteraard zijn er ook genoeg die zich wel bewust zijn van de ontwikkelingen die ik schets en zich daar op voorbereiden. Maar hoeveel mensen verwachten dat ze tot hun pensioen bij de gemeente, provincie, telecomprovider, energiebedrijf of bank kunnen blijven werken en met 65 ehh 67 jaar met pensioen kunnen?