Chloe Dalton werkte jarenlang als politiek adviseur in de internationale diplomatie en crisisbeheersing, voortdurend reizend en gericht op conflicten, mensenrechten en machtspolitiek. Tijdens de coronapandemie verbleef zij noodgedwongen op het Engelse platteland, waar zij tijdens een wandeling een jonge haas aantrof die van zijn moeder was gescheiden. Aanvankelijk liet zij het dier met rust, in het besef dat ingrijpen vaak verkeerd uitpakt, maar toen het uren later nog steeds op een gevaarlijke plek lag, besloot ze het mee naar huis te nemen.

Dalton benadrukt dat haar beslissing niet voortkwam uit expertise, maar uit twijfel en verantwoordelijkheidsgevoel in een uitzonderlijke situatie. Ze wist weinig van hazen en ontdekte hoe beperkt onze kennis van dit dier is, juist omdat het nooit is gedomesticeerd en zich grotendeels aan menselijke observatie onttrekt. Ze koos er bewust voor de haas niet als huisdier te behandelen. Ze gaf haar geen naam, sloot haar niet op en hield steeds voor ogen dat het om een wild dier ging dat uiteindelijk zelfstandig moest kunnen leven.

Volgens Dalton veranderde niet de haas, maar zijzelf. De haas bleef wat zij altijd was, terwijl Dalton zich bewust werd van haar eigen afstand tot de natuurlijke omgeving. Het samenleven met het dier dwong haar te vertragen, beter te kijken en haar aannames over controle en afhankelijkheid te herzien. De haas bewoog zich vrij tussen huis en landschap, wat Dalton bracht tot bredere reflecties over co-existentie, niet alleen tussen mens en dier, maar ook in maatschappelijke en politieke verhoudingen.

Aan het einde van het gesprek verbindt Dalton deze ervaring met haar eerdere werk in de internationale politiek. Ze spreekt openlijk over de pijn van geopolitieke ontwikkelingen en het wegvallen van idealen waarvoor zij zich heeft ingezet, maar blijft geloven in morele kracht en aanpassingsvermogen. Wat zij van de haas leerde, zo zegt ze, is dat kleine veranderingen ruimte kunnen scheppen voor samenleven zonder voortdurende strijd.

Die gedachte vormt ook de kern van haar bestseller, dat inmiddels ook in het Nederlands is verschenen onder de titel Een haas in huis. Volgens de recensies is het een ingetogen memoir, waarin zij beschrijft hoe de zorg voor een wild dier haar confronteert met de grenzen van maakbaarheid en beheersing. Een mooi verhaal over aandacht, afhankelijkheid en loslaten, verteld door iemand die gewend is te denken in beleid, macht en internationale verhoudingen. De haas staat daarbij minder centraal dan wat er gebeurt wanneer je werkelijk ruimte maakt voor een ander perspectief. Ik zet het boek op mijn lijst!

Boekrecensies:

• Chloe Daltons tedere en bijzondere verhaal van een haasje dat opgroeit in huis (Athenaeum Boekhandel, 29 oktober 2025)
• Mariken Heitman leest de bestseller Haas in huis en vraagt zich af: waarom temt iemand een wild dier? (de Volkskrant, 8 november 2025)
• Wat doet het met een mens als je een haas in huis neemt? (Trouw, 13 november 2025)
• Een haas leerde Chloe Dalton om beter te leven (NRC, 3 december 2025)