In het artikel introduceert Sharpe de “Three horizons” (niet te verwarren met de 3 horizons van McKinsey) als een praktijkbenadering om groepen te helpen nadenken over transformatieve verandering en onzekere toekomsten. Het maakt daarbij gebruik van een eenvoudig raamwerk van drie lijnen die verschillende patronen van verandering representeren:

1. De eerste horizon is de huidige, dominante manier van werken die geleidelijk afneemt.
2. De derde horizon is het opkomende, nieuwe patroon dat de eerste zal vervangen.
3. De tweede horizon is het turbulente overgangsgebied met innovaties die ofwel de eerste horizon versterken (H2-) of de opkomst van de derde horizon mogelijk maken (H2+).

De kern is een gefaciliteerd proces waarbij deelnemers deze horizonten in kaart brengen en acties identificeren om de transitie naar de derde horizon te stimuleren. Dit helpt deelnemers onderscheid te maken tussen incrementele en transformatieve verandering, machtsstructuren te begrijpen, en de beheersing van transities te verkennen.

De ‘Three horizons’-aanpak biedt een eenvoudige structuur om met complexiteit om te gaan en toekomstbewustzijn te ontwikkelen. Het helpt om verschillende rollen en perspectieven in veranderingsprocessen te begrijpen en waarderen. Het biedt een kader voor dialoog tussen actoren met verschillende mindsets over transformatieve verandering. Wat mij betreft biedt de ‘Three horizons’-aanpak een interessant raamwerk om een digitale transformatie-proces te gidsen.