Klaffke toont aan dat we technologie niet inzetten om de mensheid te dienen, maar dat deze vooral gebruikt wordt als middel voor productiviteitsverbetering en winstmaximalisatie, terwijl we de oorspronkelijke doelstellingen van technologische ontwikkeling uit het oog verliezen. Hij pleit voor een herziening van onze benadering van technologie, waarbij de nadruk veel meer zou moeten liggen op duurzaamheid, menselijk welzijn en het aanpakken van maatschappelijke uitdagingen.

Hoewel Klaffke er niets over schrijft, sluit het artikel wel af met de video “Slaves of Technology” van Moby, met een cover van het muzieknummer “The Sound of Silence” van Simon & Garfunkel. Een video en tekst die je aan het denken zet:

Hello darkness, my old friend
I’ve come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence
In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
‘Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
No one dared
Disturb the sound of silence
“Fools” said I, “You do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you”
But my words like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence
And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said, “The words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls
And whispered in the sounds of silence”

Het originele nummer van Simon & Garfunkel uit 1964, dat oorspronkelijk werd geschreven in een tijd van sociale en politieke onrust, resoneert vandaag de dag nog steeds met de oppervlakkigheid van onze onderlinge omgang en de consumptiemaatschappij.

De term “neon god” in de songtekst verwijst naar de moderne technologie en de massamedia die onze samenleving domineren en vormen. Het symboliseert hoe mensen hun toevlucht zoeken tot en bijna aanbidden wat kunstmatig is – vertegenwoordigd door het felle, onpersoonlijke licht van neonreclame – in plaats van echte menselijke connecties en waarden. Deze “neon god” staat voor de oppervlakkigheid en het consumentisme dat wordt versterkt door technologische vooruitgang en media, wat leidt tot een gebrek aan authentieke communicatie en begrip tussen mensen. Het concept bekritiseert de manier waarop de maatschappij steeds meer gericht is op materiële zaken en externe vertoningen van succes, ten koste van innerlijke waarden en menselijke verbondenheid.

Dit perspectief daagt ons uit na te denken over of en zo ja, hoe we technologie kunnen gebruiken om diepere, meer betekenisvolle connecties te bevorderen, en hoe we kunnen werken aan een samenleving die waarde hecht aan authenticiteit, gemeenschap en menselijkheid.

Ik had nooit gedacht dat ik de plaat die ik grijs draaide op de pick-up van mijn vader, ooit nog als metafoor zou gebruiken in mijn werk rondom de digitale transformatie van de samenleving.

Zie ook:
‘The Sound of Silence’ is a hymn to resistance