Eerder raakte Loach mij met ‘I, Daniel Blake’ (2016) en ‘Sorry We Missed You’ (2018), twee prachtige films die op een indringende manier de maatschappelijke uitdagingen van vandaag in beeld brachten.

‘The Old Oak’ brengt ons naar een mijnwerkersdorp in Durham, waar de aankomst van een bus Syrische vluchtelingen voor onrust zorgt. De film concentreert zich op de vriendschap tussen TJ, een Engelse pubhouder, en Yara, een Syrische vluchtelinge. Deze vriendschap vormt de rode draad van het verhaal en laat de kracht zien van begrip en menselijkheid in een wereld vol vooroordelen en economische uitdagingen.

Net als in ‘I, Daniel Blake’, waar de worsteling van een timmerman met de bureaucratie centraal stond, en in ‘Sorry We Missed You’, waar de verwoestende impact van de gig-economie op een gezin werd belicht, confronteert ‘The Old Oak’ ons met de harde realiteit van onze samenleving. Het verhaal is rauw, echt en roept opnieuw emoties op. Maar in tegenstelling tot zijn eerdere werken, eindigt Loach dit keer hoopvol.

‘The Old Oak’ is, net als Loach’s eerdere films, een absolute must-see. Ik zou het alle PVV-stemmers of eigenlijk alle Nederlanders gunnen deze film te zien. Ken Loach bewijst opnieuw waarom hij één van de allerbeste regisseurs is die ik ken!

Recensies:

• VPRO Cinema (★★★) ‘Loach laat ieder cynisme snel verdwijnen‘
• NRC (★★★★) ‘Sentimentele en diep gevoelige laatste film‘
• de Volkskrant (★★★★) ‘Klassieke Loach met ruimte voor hoop‘
• The Guardian (★★★★) ‘Oproep tot medeleven en solidariteit‘