Het Engelse wetenschappelijke magazine Nature heeft deze week een speciale editie over de toekomst van werk.
Het is duidelijk dat de ontwikkelingen op het gebied van AI en robotics een enorme impact gaan hebben op de toekomst van werk. De vraag is alleen welke impact en op welke termijn. Veel van de discussies en publicaties over dit onderwerp zetten mens tegenover de machine, terwijl het mijn inziens vooral zou moeten gaan over hoe de mens en machine gaan samenwerken. Mooi voorbeeld lezen we in Science must examine the future of work, de editorial van Nature:
In 2014, the Los Angeles Times began beating its rivals to report earthquakes, using an algorithm to convert announcements from the US Geological Survey (USGS) to breaking news within a few minutes. This June, it announced that a magnitude-6.8 quake had shaken Santa Barbara, California. That was certainly news to the distinctly unshaken residents of Santa Barbara; the earthquake the newspaper was reporting on had actually happened in 1925. The paper’s Quakebot had misinterpreted an update to the USGS seismic database and published its story online without anyone checking. The story was deleted and Santa Barbarans (and human journalists everywhere) could breathe a sigh of relief.
De samenwerking tussen mens en machine en het vinden van de nuance in het debat over de toekomst van werk is dan ook de kern van deze speciale editie van Nature. Twee artikelen die meer dan de moiete waard zijn: The shape of work to come van Emily Anthes waarin ze drie mythes over de toekomst van werk nuanceert (machine vervangt de mens, economische misbruik zelfstandigen door platformen en kloof tussen mensen die wel en niet de digitale vaardigheden hebben). Het tweede artikel dat ik kan aanraden is Reboot for the AI revolution van Yuval Noah Harari, auteur van boeken als Homo Sapiens en Homo Deus.
