Vandaag was ik op bezoek bij Achmea en terwijl ik bij de receptie stond te wachten viel mijn oog op het boek ‘Van Achlum naar Achmea’. Een prachtig boek over de historie van Achmea dat start in het Friese dorp Achlum waar een kleine groep boeren en notabelen in 1811 de handen ineen slaat om zich te verzekeren tegen de financiële risico’s van brand. Daarmee legden zij de grondslag van het bedrijf dat inmiddels Nederlands grootste verzekeringsmaatschappij is.

In de 19de eeuw krijgt het voorbeeld van Achlum in Nederland veel navolging: onderlinge en coöperatieve verzekeraars gaan gezamenlijk de risico’s dragen van brand, hagel- en stormschade, ziekte en ongevallen. Gemene deler achter alle initiatieven is de wens om zelf verantwoordelijkheid te nemen en een financieel vangnet te vormen; zonder inmenging van de overheid en als tegenwicht van commerciële verzekeraars. Naast de Friese onderlingen komen er ook katholieke boerenverzekeringen in het zuiden en plaatselijke ziekenfondsen voor arbeiders in grotere steden. Daarnaast verzekeren werkgevers zich collectief tegen bedrijfsrisico’s waaraan hun personeel blootstaat.

Zelf werk ik al een tijdje aan een boek dat de (sub)titel ‘Van de eeuw van mijn vader, naar de eeuw van mijn dochters’ krijgt. Over de verandering van de tijd waarin de vader van Geert Mak opgroeide in de negentiende eeuw naar de huidige 21ste eeuw waarin mijn dochters opgroeien. Van de tijd waarin het noaberschap de sociale basis vormde voor kleine gemeenschappen in de Achterhoek en Twente naar het digitale tijdperk waarin we nieuwe netwerken zien ontstaan die de sociale basis vormen van vandaag en morgen. Van de hiërarchische instituties van vandaag naar organisaties 3.0 van morgen.

Het doorbladeren van het boek ‘Van Achlum naar Achmea’ was een feest van herkenning voor mijn eigen verhaal. Van Achlum naar Achmea laat op aansprekende wijze zien hoe zich uit dat veelkleurige landschap geleidelijk een aantal grotere verzekeraars op coöperatieve grondslag ontwikkelde. Zelf schrijft Achmea hierover dat het na twee eeuwen nog steeds die coöperatieve wortels als identiteitsbewijs en inspiratiebron koestert. Van mij zou Achmea dat nog veel meer mogen, nee moeten doen!

Ik ga het boek met heel veel plezier lezen, Zwanet en Wendy nogmaals dank!