Sakir Khader is een Nederlands-Palestijnse fotograaf en filmmaker die zich met een compromisloze blik richt op de realiteit van conflictgebieden. Zijn beelden tonen geen abstracte geopolitiek, maar de menselijke tol van oorlog en onderdrukking. In 2024 werd hij de eerste Palestijnse fotograaf die zich aansloot bij Magnum Photos en won hij meerdere prestigieuze prijzen, waaronder de Zilveren Camera.
Na zijn optreden bij VPRO’s Zomergasten afgelopen zomer raakte ik onder de indruk van zijn werk. Vanmorgen bezocht ik zijn tentoonstelling Yawm al-Firak in Foam Amsterdam. In de auto luisterden we naar zijn gesprek met Femke van der Laan in Nooit Meer Slapen, en na afloop kochten we zijn fotoboek Dying to Exist.
Het is moeilijk om Khaders werk in woorden te vatten. Zijn beelden en verhalen raken diep. Hij legt de schrijnende, vaak genegeerde werkelijkheid vast van Palestijnen die leven onder voortdurende dreiging, hun veerkracht en het onvermijdelijke afscheid dat velen moeten nemen. Zijn werk laat de fragiele grens zien tussen leven en dood, zonder sensatie, zonder opsmuk – alleen de rauwe werkelijkheid. Het confronteert en dwingt tot reflectie.
Wie alleen de verhalen en beelden uit de media kent, ziet bij Khader een ander perspectief: geen cijfers of politieke analyses, maar gezichten, moeders die hun zonen verliezen, kinderen die opgroeien met verlies. Zijn werk laat zien wat fotografie kan doen: getuigen, documenteren, onthullen wat sommigen liever verborgen houden.
Sakir Khader is een fotograaf en filmmaker van wie we de komende jaren nog veel gaan zien. En terecht.
