Wat een geweldig North Sea Jazz festival was het weer dit jaar. Hoewel ik van alle optredens heb genoten, was het hoogtepunt voor mij zonder twijfel de slotact met Sting. Sterker nog, hij was de reden waarom ik dit jaar naar het festival ben gegaan.
Uiteraard ken ik zijn muziek en zing ik nummers als “Message in a Bottle”, “Englishman in New York”, “Can’t Stand Losing You”, “Walking on the Moon”, “So Lonely”, “Desert Rose”, “Every Breath You Take” en “Roxanne” nog moeiteloos mee. Maar ik was vooral onder de indruk dat hij er met zijn 72 jaar nog zo fit uitziet en de energie en uitstraling heeft van een jonge vent.
Sting blijkt een zeer gedisciplineerde levensstijl te hanteren met een strikt macrobiotisch dieet en hij doet al meer dan 30 jaar aan yoga. Daarnaast mediteert hij regelmatig en blijft hij actief door vaak op te treden.
Op Twitter, Facebook en LinkedIn schreef ik hierover een kort bericht waarop ik veel reacties kreeg. Yoga, zwemmen en wandelen werden genoemd, maar ook het feit dat hij blijkbaar een uber fitte en gezonde vrouw heeft. En ja, ook Tantra seks kwam voorbij 😉
Leuk natuurlijk die reacties, maar het ging mij toch vooral om de muziek en ik werd dan ook erg blij van de muzikale tips die ik kreeg. Een daarvan wil ik jullie niet onthouden en dat is de tip van John Knappers, die verwijst naar een prachtige uitvoering van het nummer ‘It’s Probably Me’ door Gregory Porter.
Op knappers.nl schrijft Knappers hierover:
“Van Spotify en YouTube krijg je aan het einde van een jaar wel eens een overzicht van de muziek die je het meest beluisterd en/of bekeken hebt. Ik weet nu al welk nummer dit aan het einde van 2024 zal zijn. Terwijl Sting met zijn vrouw in het publiek zit, brengt Gregory Porter dit nummer ten gehore. Zeldzaam mooi. Ik draai dit nummer echt grijs. Elk weekend even luisteren. De opname is van 2017. Het nummer is overigens uitgebracht in 1992 door Sting en Eric Clapton. Laten we maar zeggen dat ik het herontdekt heb een jaar of 7 later. En het wordt alleen maar mooier.”
Songtekst (door Michael Arnold Kamen, Eric Patrick Clapton en Gordon Matthew Sumner):
If the night turned cold
And the stars looked down
And you hug yourself
On the cold, cold ground
You wake the morning
In a stranger’s coat
No one would you see
Ask yourself, ‘Who’d watch for me?
‘My only friend, who could it be?’
It’s hard to say it
I hate to say it
But it’s probably me
When your belly’s empty
And the hunger’s so real
And you’re too proud to beg
And too dumb to steal
You search the city
For your only friend
No-one would you see
You ask yourself, ‘Who could it be?
‘A solitary voice to speak out and set me free’
I hate to say it
I hate to say it
But it’s probably me
You’re not the easiest person that I ever got to know
And it’s hard for us both to let our feelings show
Some would say
I should let you go your way
You’ll only make me cry
But if there’s one guy, just one guy
Who’d lay down his life for you and die
It’s hard to say it
I hate to say it
But it’s probably me
When the world’s gone crazy, and it makes no sense
And there’s only one voice that comes to your defence
And the jury’s out
And your eyes search the room
One friendly face is all you need to see
And if there’s one guy, just one guy
Who’d lay down his life for you and die
It’s hard to say it
I hate to say it
But it’s probably me
I hate to say it
I hate to say
But it’s probably me
I hate to say it
I hate to say
But it’s probably me
I hate to say it
I hate to say
But it’s probably me
Het nummer “It’s Probably Me” lijkt te gaan over diepe eenzaamheid en de zoektocht naar een betrouwbare vriend in tijden van nood. De protagonist realiseert zich dat, ondanks moeilijke omstandigheden, hij vaak alleen op zichzelf kan rekenen. Dit wordt benadrukt door de herhaalde zin “I hate to say it, but it’s probably me,” wat zelfredzaamheid en zelfvertrouwen benadrukt in de meest uitdagende momenten van het leven.
Nogmaals dank voor het delen van deze prachtige uitvoering John!
1 reactie
Hi Marco,
Dankjewel voor het delen.
Toen ik dit nummer ontdekte raakte het mij diep in mijn ziel.
Het zette me terug in de herstelperiode na een stevige ziekte.
Wie diep naar binnen kijkt mag zijn ware natuur ontdekken. En soms is dat even schrikken.
Een gat wat erna alleen kan worden gevuld met liefde.
Met een beetje geluk dan.