Hoe komt het dat we ons zo laten leiden door de hardste schreeuwers? Hoe komt het dat we de zwijgende meerderheid niet kennen? Hoe komt het dat we de verbinding met Marokkanen, Turken en andere buitenlanders niet kunnen maken?
Afgelopen week heb ik het boekje Jihad van liefde van David van Reybrouck besteld. Van Reybrouck tekende het verhaal van Mohamed El Bachiri, een Marokkaanse Belg, moslim en Molenbekenaar. Mohamed El Bachiri is ook de man van Loubna Lafquiri, zijn grote liefde en moeder van zijn kinderen, die op 22 maart 2016 bij de aanslagen in Brussel om het leven is gekomen. Zijn liefdevolle speech in het tv-programma De Afspraak eind december beroerde miljoenen en werd het meest bekeken filmpje ooit op de Vlaamse televisie. Mohamed El Bachiri laat vooral ook het andere geluid horen.
Vandaag roept Fidan Ekiz in het AD de zwijgende meerderheid op zich te laten horen:
Maar ik weet dat ik niet alleen ben. Ik weet dat er een zwijgende meerderheid is van Nederlandse Turken die afstand nemen van wat zich dit weekend afspeelde in Rotterdam. Die mensen zijn het zat om in die spagaat gedwongen te worden waarin ook zij rekenschap moeten afleggen over hún loyaliteit aan Nederland – waar niks mis mee is – omdat zij meegesleurd worden in de onheilspellende duistere wereld waarin Erdogan god is en Nederland een land van ‘fascisten en nazi’s’. Die demonstranten bij het consulaat zijn niet de norm. Wíj – de zwijgende meerderheid – moeten onze stem laten horen. Wij hebben een wereld te winnen: voor de toekomst, voor onze kinderen.
Wie volgt?
