Lost (David Russell Wagoner, 1971):

Stand still. The trees ahead and bushes beside you
Are not lost. Wherever you are is called Here,
And you must treat it as a powerful stranger,
Must ask permission to know it and be known.
The forest breathes. Listen. It answers,
I have made this place around you.
If you leave it, you may come back again, saying Here.
No two trees are the same to Raven.
No two branches are the same to Wren.
If what a tree or a bush does is lost on you,
You are surely lost. Stand still. The forest knows
Where you are. You must let it find you.

Wagoner laat ons met dit gedicht zien dat verdwalen niet per se betekent dat je de weg kwijt bent, maar dat je tijdelijk het contact verliest met de wereld om je heen. Je raakt pas echt verloren als je stopt met luisteren, kijken, voelen. Als je je losmaakt van het hier.

Het gedicht roept op tot stilstand. Niet als passiviteit, maar als een radicale vorm van aanwezig zijn. Waar je ook bent, dát is waar je bent. Hier. Niet jij vindt de weg; de wereld vindt jou. Mits je durft stil te staan.

Lost werd voor het eerst gepubliceerd in 1971 in Poetry Magazine, een tijd waarin ecologisch bewustzijn, spirituele zoektocht en maatschappelijke onthechting samenkwamen. Later werd het opgenomen in de bundel Travelling Light: Collected and New Poems (1999), waarmee het een breder publiek bereikte.

In mijn zoektocht naar context vond ik een interessant videofragment uit het programma Thinking Allowed, gepresenteerd door Dr. Jeffrey Mishlove. In deze aflevering uit circa 1994 spreekt dichter, filosoof en voormalig bioloog David Whyte over de rol van poëzie in tijden van transitie. Whyte noemt Lost expliciet en verbindt het met een oude onderwijstraditie: wat doe je als je verdwaalt in het woud? Een vraag die evengoed geldt voor managers, activisten en zoekenden in onze tijd.

“Stand still. The forest knows where you are. You must let it find you.”

Voor Whyte is poëzie niet alleen esthetisch tijdverdrijf, maar ook een kompas om te navigeren. Een manier om vastgelopen beweging weer op gang te brengen. In organisaties, in levens, in taal. Juist wanneer we als mens of professional het spoor even bijster zijn, helpt poëzie ons niet door antwoorden te geven, maar door ruimte te scheppen waarin nieuwe betekenis kan ontstaan.

In een wereld waarin we voortdurend onderweg zijn naar transitie, naar groei, naar verandering, is Lost een uitnodiging tot pauze. Niet als afwijking van het pad, maar als wezenlijk onderdeel ervan. Het stelt daarbij een radicale vraag:

Durf jij stil te staan, zónder direct te weten waar je bent of naartoe gaat?

Niet om controle te verliezen, maar om iets terug te vinden wat je onderweg misschien ongemerkt bent kwijtgeraakt: het vermogen om werkelijk aanwezig te zijn. En je opnieuw te laten vinden. Door de wereld, de plek, jezelf.

Bronnen:

• Lost by David Wagoner (Poetry Foundation, 1971)
• David Whyte: Preserving the Soul (Thinking Allowed, 1994)
• Lost by David Wagoner (Best American Poetry, 2009)