Drie weken samen met de meiden rondgetrokken door Malawi, een land in Zuid-Oost Afrika dat grenst aan Zambia, Tanzania en Mozambique. Malawi is ongeveer drie keer zo groot als Nederland en telt net als Nederland zo’n 19 miljoen inwoners. Malawi is één van de armste landen ter wereld. Het land heeft nauwelijks grondstoffen, is geen distributieland en de meeste inwoners hebben geen of nauwelijks onderwijs genoten. Er is in de laatste 25 jaar ondanks de enorme financiele en humanitere investeringen nauwelijks enige vooruitgang geboekt. Men probeert met wisselend succes Malawi als toeristische bestemming op de kaart te zetten, maar om heel eerlijk te zijn, daarvoor kent het land te weinig culturele of landschapsiconen en is ook de infrastructuur niet ingericht.

Waarom dan toch op vakantie naar Malawi? De belangrijkste reden was dat mijn vrouw hier 23 jaar geleden heeft gewoond, gewerkt en rondgetrokken. Ze wilde graag ons nog eens de plekken in Zuid-Malawi laten zien waar ze destijds zelf ook is geweest. Cape Maclear en de nabijgelegen Domwe Island en Mumbo Island in Lake Malawi waar Kayak Africa in 23 jaar enkele prachtige, ecologische campsites heeft gebouwd, Zomba waar Gerjanne destijds haar onderzoek heeft gedaan en waar we uiteraard het Zombaplateau hebben bezocht, Blantyre het economisch centrum van Malawi en Liwonde waar we verbleven in het Liwonde National Park en enkele prachtige safari’s hebben gedaan. Naast deze sentimentele reis terug in de tijd, was het ook voor mij één van de meest indrukwekkende reizen die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Ben inmiddels in diverse Afrikaanse landen geweest, maar heb zelden zulke aardige en vrolijke mensen ontmoet als in Malawi (even los van de relschoppers tijdens de politieke onrust die op dit moment speelt). Malawi wordt dan ook terecht “the warm heart of Africa” genoemd. En last but not least, wat heb ik genoten van het offline zijn! Het was lang geleden dat ik zo vaak en zo lang geen toegang had tot internet. En als we dan eens toegang hadden tot internet, dan was het enorm traag en betaalde je heel wat Malawiaanse Kwacha’s voor een paar mb dataverkeer.

Het was overigens toeval dat ik deze vakantie vooral boeken heb gelezen over digitaal minimalisme (oa Cal Newport en Douglas Rushkoff). Het is inmiddels wel duidelijk dat we zijn doorgeslagen in het gebruik van de mobiele telefoon en social media. In navolging van Cal Newport’s filosofie voor digitaal minimalisme ga ik de komende periode dan ook eens kritisch kijken naar mijn eigen mediagebruik. Het aardige van de filosofie van digitaal minimalisme is dat het niet anti-techniek is, maar dat het vooral kritisch kijkt naar wat het je persoonlijk oplevert en of er geen betere alternatieven zijn. Een grote uitdaging voor ons in Nederland waar vooral jongeren verslaafd lijken aan de likes en reacties op sociale media.

Je zou maar directeur zijn van één van de grootste telecombedrijven van Malawi en nog aan het begin staan van het internetgebruik in het land. In Malawi heeft minder dan 5 procent van de bevolking toegang tot internet. Wat zou het geweldig zijn om vanuit dat uitgangspunt te kunnen kijken naar wat internet nu echt kan toevoegen om het leven te verbeteren. Weg met de likes en reacties op social media, maar je vooral richten op toepassingen in het onderwijs, gezondheid, zakelijk gebruik, etc. Een mooie uitdaging voor Michiel Buitelaar, sinds kort CEO van TNM (Telekom Networks Malawi). Heb hem uiteraard bezocht toen we in Blantyre waren. Veel te weinig met hem over dit onderwerp kunnen spreken, maar de vraag wat ik zou doen houdt me nog steeds bezig.

Wat zou jij doen in zo’n situatie?